Opinie - Metro Setro

Vree rare ervaring deze middag op de metro, de grijze Brusselse metro met zijn rechthoekige stationnekes en zijn lichtgrijze langwerpige treintjes.

Hoe past een langwerpig iets nu in een rechthoekig ding? Het past niet, het passeert alleen.

Wel, in afwachting dat een niet passend treintje zou passeren, keek ik naar het andere perron, waar het gras altijd groener is. Die aantrekking voor het onbekende, weet je wel, voor de andere kant, het negeren van de nochtans veel herhaalde verwittiging "mind the gap". Gij zult de gap minden, remind, ok?

Maar bon, op een oogwerp en op dat ogenblik staat er daar af en toe iemand die een observatie van enkele secondjes waard is, of meer, indien affiniteiten.

En zo ging een scherp panoramiek blik op zoek naar een prooi, op en af, links en rechts, naar voren en naar achter, om zich toch maar op niks te fixeren, want de uitgezonden golven kwamen terug met een verschrikkelijke conclusie: de vrouwelijkheid stond niet op de metro te wachten.

De vrouwelijkheid! Da kweniwa dat mij op mijn gemak stelt, dat Ying gedoe dat mijn Yang tempert... ZIJ was daar niet. Oh, er waren wel vrouwen, talrijke vrouwen zelfs, althans volgens de algemeen aanvaarde aangeleerde norm die een vrouw visueel definieert in ons binair denken.

Maar er stond geen enkele vrouwelijke vrouw, uiterlijk noch innerlijk. Allemaal uniform gekleed met een broek en een vest en een sjaal en een muts. Een tafereel van Brave Old World. Lege blikken en stille stemmen, een ode aan een niet-sprankelend leven. Platte momenten.

Platte electrocardiogram. Geen prikkelding, geen prikkeling.

Ik ben er nog niet goed van. Waar had ze zich teruggetrokken, de vrouwelijkheid? Rijdt ze niet meer met het openbaar vervoer? Of scheelt er iets met mijn privé vervoering? Ik weet ze wel te vinden, daarbuiten, altijd, dat niet gelaten. Maar deze middag dan toch? Heeft ze mij de tijd van een rit verlaten? Ik heb mijn metro gehad, maar ik heb ze gemist.