Wij, schrijvers

Maar wie zijn wij, wij, schrijvers, mensen met een impuls, met een dwang, met een drang, met een elan, mensen die moeten, wat moeten? Schrijven, of we zijn ongelukkig, schrijven en we zijn ongelukkig, want het zit erin en het komt er dus uit, maar als het eruit is, zit het erin dat we het op één of andere manier betreuren.

Wie zijn wij, wij schrijvers die nooit befaamd zullen worden, en nooit gelezen, nooit echt gelezen of misschien helemaal niet gelezen, nooit begrepen of helemaal niet begrepen, misschien omdat we er zelf niets van begrijpen, of misschien schrijven wij omdat we onzelf helemaal niet begrijpen, en da's maar best.

En wat doen wij, wij dwangmatige maar nooit verkrampte schrijvers, die niet gelezen en begrepen worden, ook niet door onszelf, wat doen wij behalve zinloze zinnen over zintuiglijke ervaringen (we zijn getuigen van onze zinnen) - op een voor ons eventjes zinvolle manier en dan plots niet meer - aan elkaar breien op witte bladeren en witte schermen, de leegte vullen (natura abhorret a vacuo) met zwarte inktvlekken? Inktvispraktijken: kittel de witte omslag en hij lost wat inkt, zwarte sporen van zwartgehumeurde mensen dikwijls met gevoel voor zwarte humor en die graag met zwarte kleren rondlopen, omdat het uiterlijke dan toch overeenkomt met het innerlijke, denken wij.

Denken wij? Ja, wij denken, en daar doet het pijn, daar wringt het schoentje, met onze maat 45 in de hersenen (Hermes Trismegistes : wat boven is, is zoals wat beneden is), onze twee voeten zijn duidelijk niet op de grond en ons hoofd verdwaalt in de donkerwolken, het dondert en rammelt daar permanent en elke bliksem wordt een tekst, een verblindende verbinding tussen de droomwereld en de leefwereld, waar mensen ons soms dankbaar voor zijn, daar waar ze beter medelijden voor ons zouden moeten voelen, want schrijven is een lijdensweg, en dus het pad naar gelukzaligheid, een gewicht en dus een opluchting, niets en dus alles.

En is dat zo belangrijk wat we denken, wat we schrijven en hoe we ons voelen, en of er mensen zijn die voelen zoals we voelen, luisteren of buitengaan, ons liefhebben of ons haten ? Neeneenee, want daar is onze paradox, vermits het nooit helemaal goed zal zijn, is het helemaal in orde met ons en we verwoorden simpel wat er in ons komt en dan gaat, we zijn schrijfbuizen van wat er gewoon is, en dan niet meer, en dan opnieuw, de eeuwige beweging van het heelal.

Wil je gelukkig zijn, laat het allemaal gebeuren en klamp aan niets vast, als je toch iets grijpt, laat het een werktuig of een vulpen zijn en doe iets met je handen, maar grijp niets met je hoofd. Werk wat in de tuin, en geniet van de fascinatie van de wereld, van het leven, van leuke mensen, en ook van de verveling en van de saaiheid. Word er allemaal zo vol van dat het overloopt, dan kan je het voor anderen nog eens overlopen. Dat het jou eerst overkomt, dan kan jet het doen overkomen.

Wees als een holle bamboe.